Intussen

deuren

Mensen die zichzelf kennen zijn niet langer dwazen; zij staan op de drempel van de Deur de Wijsheid.
Havelock Ellis (1859 – 1939)

Dat Brrrr en ik watjes zijn, kan je moeilijk zijn ontgaan. Mochten wij slachtoffer worden van zinloos geweld, dan nog zouden wij de daders om vergiffenis vragen. Zo is onze aard.

Toen ik afgelopen maandag dan ook woedend aan de telefoon hing en Fred een virtueel pak voor zijn donder gaf, was het ook een natuur­fenomeen van jewelste. Katrina was ‘r niks bij.

Wat was er gebeurd?

Nou – niks, eigenlijk. Helemaal niks. We hadden echter met Fred afgesproken dat ie afgelopen maandag zou opdagen om de afronding van de verbouwing in te zetten. We hadden keurig de voorbereidingen getroffen en de dingen ontruimd die ontruimd moesten worden. Maar wie er ook verscheen die dag – geen Fred.

Brrrr werd er moedeloos van. En ik?

Ik voelde me als Popeye die net een blik spinazie had opengetrokken. De adrenaline gierde door mijn lijf, de woede bereikte een klimax en ik greep naar de telefoon. Door het dunne draadje heb ik Fred de waarheid gezegd en hem verordonneerd om deze week met die hele bliksemse boel van hem klaar te komen.

De agressie was Рuiteraard Рheel beschaafd. Ik heb geen woord teveel gezegd, maar Рen dat was nieuw voor me Рook geen woord te weinig. Ik stond op een afstandje naar mezelf te kijken en was trots op me. Deze Ren̩ zou zijn kaas niet meer van zijn brood af laten eten!

Ook Fred was onder de indruk. Hij putte zich uit in verontschuldigingen, zei dat hij geen idee had gehad dat onze nood zo nijpend was en beloofde met het hand op zijn hart om zo snel mogelijk te doen wat ie had beloofd.

Tevreden hing ik op.

[Gisterenmiddag kwam ie de nieuwe pui inhangen.

“Het heeft nou ook wel lang genoeg geduurd.” zei ie tegen Brrrr. Ik had het zelf niet beter kunnen zeggen.]

Standaard

4 gedachten over “Intussen

  1. Pingback: Mowl.eu » 100

Zeg het eens.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.